Aleksander Kamiński
„Nie tym jest wart człowiek, co przemyślał i przeżył, ale co zrobił dobrego na świecie…”
„Posłuchajcie opowiadania o Alku, Rudym, Zośce i kilku innych cudownych ludziach, o niezapomnianych czasach 1939 – 1943 roku, o czasach bohaterstwa i grozy. Posłuchajcie opowiadania o ludziach, którzy w tych niesamowitych latach potrafili żyć pełnią życia, których czyny i rozmach wycisnęły piętno na stolicy oraz rozeszły się echem po kraju, którzy w życie wcielić potrafili dwa wspaniałe ideały: BRATERSTWO I SŁUŻBĘ”…”
Urodził się 28 stycznia 1903 roku w Warszawie. We wczesnym dzieciństwie wyjechał wraz rodzicami na Ukrainę. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Kijowie, a później w Humaniu. Po śmierci ojca (1911) rozpoczął pracę gońca w banku. W 1918 roku wstąpił do Męskiej Drużyny Skautowej. Dwa lata później kierował już całym harcerskim Gniazdem Humańskim.
Wrócił do kraju w 1921 roku. Studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim. Po zakończeniu studiów pracował jako nauczyciel i członek ZHP, a po wybuchu wojny był jednym z organizatorów Szarych Szeregów i komendantem głównym Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”. Brał czynny udział w akcjach propagandowych Małego Sabotażu. Był założycielem i redaktorem naczelnym „Biuletynu Informacyjnego”. Kamiński brał udział w powstaniu warszawskim. Po kapitulacji Warszawy wycofał się z działań podziemnych na rzecz organizacji opieki dla sierot.
W czasie okupacji powstała najbardziej znana powieść Kamińskiego – „Kamienie na szaniec” – oparta na wspomnieniach „Zośki” (Tadeusz Zawadzki) o „Rudym” (Jan Bytnar).
Po zakończeniu wojny pracował jako asystent na Uniwersytecie Łódzkim. Od 1946 roku był członkiem Tymczasowej Rady Harcerskiej. Pięć lat później usunięto go ze stanowiska. W 1962 roku Kamiński został kierownikiem Katedry Pedagogiki Społecznej na Uniwersytecie Łódzkim. W 1972 roku przeniósł się do Warszawy.
Zmarł 15 marca 1978 roku, został pochowany na Powązkach (w pobliżu mogił „Zośki”, „Alka” i „Rudego”).
