W dniu 23 kwietnia, w zwiazku z 73. rocznicą wybuchu Powstania w Getcie Warszawskim, część uczniów klasy 1e udała się na spacer, poznając historię tej heroicznej walki.
{loadposition galeria74}
Nasza podróż rozpoczęła się od Wielkiej Synagogi, która została zburzona przez nazistów 16 maja 1943 roku po krwawym stłumieniu powstania. O godzinie 20:15 osobiście wysadził ją Jürgen Stroop na rozkaz Heinricha Himmlera. Po wojnie rozważano odbudowanie Wielkiej Synagogi, lecz władze zadecydowały o wybudowaniu Błękitnego Wieżowca na jej miejscu.
Naszym następnym przystankiem był Umschlagplatz. Początkowo pełnił on funkcje stacji przeładunkowej dla żydów przywożonych z Berlina, Frankfurtu oraz Hanoweru. W pierwszych dniach niemieckiej akcji na Umschlagplatz masowo rozstrzeliwano osoby niebędące w stanie znieść trudów podróży do Treblinki, do której pierwszy pociąg odjechał z Umschlagplatz po południu 22 lipca 1942. W czasie drugiej akcji wysiedleńczej trwającej od 18 do 21 stycznia 1943 z Umschlagplatz wywieziono i zgładzono w Treblince ok. 5000 Żydów. W czasie powstania w getcie warszawskim transporty z Żydami kierowano do Treblinki (ok. 6000-7000 osób) oraz do obozów na Majdanku, w Poniatowej i Trawnikach (ok. 36 000 osób).
Po drodze mijaliśmy wiele pamiątkowych kamieni poświęconych powstaniu w Getcie Warszawskim, które rozciągały się od początku naszej trasy aż po Muzeum Historii Żydów, przed którym stoi Pomnik Bohaterów Getta w Warszawie zaprojektowany przez Leona Suzina i odsłonięty 16 kwietnia 1946 .
Nieopodal pomnika Bohaterów Getta w Warszawie znajduje się pomnik poświęcony Janowi Karskiemu. Był to polski kurier i emisariusz polityczny, który dwukrotnie przedostał się do Getta Warszawskiego w przebraniu ukraińskiego żołnierza i zredagował raport w sprawie tamtejszej sytuacji. Spotkał się on z przywódcami aliantów, lecz swój raport propagował także wśród wybitnych osobistości, aby pomogły Żydom. Pani Profesor wspominała o tym, że ponieważ nikt Żydom z getta nie pomógł, on, wstrząśnięty tamtymi wydarzeniami, nie był w stanie mówić o tym prawie do końca swojego życia. Był on zrozpaczony i uważał, że nie zrobił wszystkiego, co mógł. W 1982 roku otrzymał tytuł Sprawiedliwego wśród Narodów Świata.
Kolejnym celem naszej wycieczki była ulica Chłodna, która niegdyś oddzielała teren małego i dużego getta. By połączyć obie części getta, Niemcy nakazali wybudowanie drewnianego mostu dla pieszych nad ulicą Chłodną przy skrzyżowaniu z ulicą Żelazną. Budowę kładki nad Chłodną, największej spośród czterech przepraw na terenie getta, sfinansowała Rada Żydowska. Żydzi przechodzący przez kładkę zachwycali się pozornie normalnym życiem reszty warszawiaków.
Ostatnim miejscem, które zwiedziliśmy, był pomnik upamiętniający wyjście 11 Żydów z kanałów.
1 maja 1943 na polecenie dowództwa Żydowskiej Organizacji Bojowej Zygmunt Frydrych i Symcha Ratajzer-Rotem Kazik przedostali się na stronę aryjską w celu przygotowania ewakuacji pozostałych przy życiu żydowskich powstańców. 8 maja z pomocą dwóch polskich pracowników miejskich wodociągów Ratajzer wrócił kanałami do getta w poszukiwaniu ocalałych. W jednym z kanałów spotykał grupę ok. 10 osób, próbujących znaleźć drogę wyjścia z podpalonej przez Niemców dzielnicy zamkniętej. Kazik nakazał zebranie wszystkich pozostałych przy życiu powstańców i wspólną ewakuację kanałami. Niestety, musieli oni spędzić przy wyjściu jeszcze 48 godzin, oczekując na przyjazd ciężarówki, która by ich przetransportowała do Łomianek.
Jakub Chustecki klasa 1e
